พ่อคับแม่ครับ พรุ่งนี้แล้วที่ผมจะต้องถูก ป ระ ห า ร ชี วิตแล้ว….
ผมไม่ทราบว่าเส้นทางชีวิตของผมเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่ างไร ตอนนี้ภาพในอดีตค่อย ๆ ฉายออกมาทีละภาพผ่านสมองของผม
ตอนผมอายุ 3 ขวบ…
ผมจำได้รางๆว่า ผมวิ่งเร็วเกินไปจนสะดุดก้อนหินหกล้ม พ่อรีบอุ้มผมขึ้นมาปลอบ
แล้วพ่อใช้ขาเ ต ะก้อนหินสองที “ไม่ต้องร้องไห้ ก้อนหินก้อนนี้แย่จริงๆ พ่อลงโทษให้แล้ว”
พ่อทำให้ผมเข้าใจว่า การที่ผมหกล้ม ไม่ใช่เพราะผมไม่ระวัง แต่เป็นความผิดของก้อนหิน
แต่ผมไม่รู้ว่า มันแค่เป็นการปลอบใจจากพ่อเพื่อไม่ให้ผมร้องไห้
ตอนผมอายุ 4 ขวบ…
ผมเอาแต่นั่งเฝ้าดูทีวีจนไม่ยอมกินข้าว แม่ยกชามข้าวมาป้อนให้ผมทีละคำถึงหน้าจอทีวี
แม่ทำให้ผมเข้าใจว่าชีวิตสามารถเสพสุขได้ด้วยวิธีนี้ แต่ผมไม่รู้ว่าแม่แค่กลัวว่าผมจะหิว
เดี๋ยวก็ต้องมาวุ่นวายหาข้าวให้ผมกินทีหลังอีกอยู่ดี
ตอนผมอายุ 6 ขวบ….
พ่อพาผมไปซื้อของขวัญคริสต์มาส ตกลงกันว่าจะให้ผมซื้อได้หนึ่งอย่ าง แต่พอผมได้
ตุ๊กตาอุลต้าแมนแล้ว ผมยังอย ากได้เครื่องร่อนอีก พอพ่อไม่ยอมให้ผมก็ลงไปนอนกอง
กับพื้นร้องไห้ไม่ยอมหยุด สุดท้ายพ่อก็ต้องซื้อให้ผมทั้งสองอย่ าง พ่อทำให้ผมเข้าใจว่า
การใช้วิธีนี้จะทำให้ผมได้ในสิ่งที่อย ากได้ แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อแค่กลัวว่าการกระทำของผม
จะทำให้พ่อขายขี้หน้าต่อหน้าคนอื่นหรือเปล่า
ตอนผมอายุ 8 ขวบ…
ผมคิดอย ากจะซักถุงเท้าของผม แต่แม่กลัวว่าผมจะซักไม่สะอาด ผมอย ากช่วยล้างจาน
แม่กลัวผมจะทำจานแ ต ก ผมอย ากเทน้ำร้อนให้ตัวเอง แต่แม่กลัวผมโดนน้ำร้อนล ว ก
แม่ทำให้ผมเข้าใจว่า ผมไม่สามารถทำงานย ากๆหรืองานที่ดูเหมือนมีอันต ร า ย ได้เลย
แต่ผมไม่รู้ว่า แม่แค่ไม่อย ากเสี ยเวลามานั่งแก้ไขงานให้ผม
ตอนผมอายุ 10 ขวบ…
พ่อพาผมไปสมัครเรียนพิเศษสามแห่ง และเรียนกิจก ร ร ม พิเศษอีกสองแห่ง
ทุกๆวันผมจะกลับถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า พ่อบอกผมว่า คนเราต้องอดทน
จะได้เป็นเจ้าคนนายคน พ่อทำให้ผมเข้าใจว่าการศึกษาเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัส
และน่าเบื่ อมาก แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อแค่อย ากให้ผมดูโดดเด่นต่อหน้าญาติมิตร
ตอนผมอายุ 13 ปี…
ผมเตะบอล แล้วดันไปทำกระจกหน้าต่างข้างบ้านแ ต ก พ่อพาผมไปกล่าวคำขอโทษ
แล้วจ่ายค่าเสี ยหายไป พ่อทำให้ผมเข้าใจว่าแค่กล่าวคำว่า “ขอโทษ ”แล้วทุกอย่ าง
ก็จบสิ้นได้แบบง่ายดาย แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อบ่นว่าเพื่อนบ้านถือโอกาสเรียกค่าเสียหายมากเกินไป
ตอนผมอายุ 15 ปี …
ผมอย ากเรียนเปียโนเหมือนเพื่อนๆ แม่ไปขอยืมเงินญาติๆแล้วซื้อเปียโนให้ผมหลังหนึ่ง
แต่ผมเล่นได้แค่เดือนสองเดือนก็เบื่อแล้ว ไม่ยอมเล่นต่อ แม่ทำให้ผมเข้าใจว่า แม้ที่บ้าน
มีเงินไม่มาก แต่ก็สามารถใช้จ่ายได้อย่ างสุรุ่ยสุร่าย แต่ผมไม่รู้ว่าที่บ้านต้องใช้เวลาสาม
ปีกว่าจะจ่ายหนี้ก้อนนั้นจนหมด
ตอนผมอายุ 19 ปี…
ผมกำลังจะสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทย าลัย พ่อบอกว่าเป็นทนายความจะช่วยให้
ฐานะทางสังคมสูงขึ้น พ่อทำให้ผมเข้าใจว่า ผมแค่ทำตามเส้นทางที่พ่อวาดหวังไว้ก็พอ
แต่ผมไม่รู้ว่า นั่นเป็นเพราะพ่ออย ากเติมเต็มความฝันให้ตนเอง เพราะพ่อสอบไม่ติดตอนเป็นหนุ่ม
ตอนผมอายุ 20 ปี…
ผมบอกแม่ว่าอย ากได้มือถือรุ่นใหม่ล่าสุด ผมอ้างว่าจะได้โทรกลับบ้านบ่อย ๆ
แม่ส่งเงินมาให้ผมสามหมื่นบาททันที แต่ผมโทรกลับบ้านปีละไม่กี่หน แทบทุกครั้ง
จะเป็นการขอเงินเพิ่ม แม่ทำให้ผมเข้าใจว่า พ่อแม่เป็นตู้กดเงินชั้นเยี่ยมของผม
แต่ผมไม่รู้ว่า พ่อแม่ได้แต่เฝ้ารอโทรศัพท์จากผมด้วยความคิดถึง
ตอนผมอายุ 24 ปี…
พอเรียนจบ พ่อก็ช่วยฝากงานให้ผมได้ทำงานในบริษัทใหญ่โต พ่อทำให้ผมเข้าใจว่า
ไม่ต้องตั้งใจเรียนหนังสือให้ดี ก็สามารถหางานดีๆทำได้ แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อต้องอาศัย
เส้นสายขนาดไหนกว่าจะฝากผมเข้าทำงานได้
ตอนผมอายุ 27 ปี …
ผมเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น พวกสาวๆมักบ่นว่าผมเป็นคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ
แม่บอกผมว่าพวกเขาไม่คู่ควรกับผม แม่ทำให้ผมเข้าใจว่าผมเป็นผู้ชายที่มีคุณสมบัติ
เลอเลิศ แต่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นแค่ผู้ชายเส็งเคร็งที่หาความดีแทบไม่ได้
ตอนผมอายุ 32 ปี…
ผมเป็นห นี้พ นั น บ อลเป็นล้าน พ่อ โ ก ร ธ จนล้ม ป่ ว ย แต่สุดท้ายก็ช่วยผม
เคลียร์หนี้จนหมด พ่อทำให้ผมเข้าใจว่าไม่ว่าผมจะทำอะไรผิด พ่อจะคอยช่วย
แก้ปัญหาให้ผมได้เสมอ แต่ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อแม่เตรียมไว้ใช้ในย ามแก่
ตอนผมอายุ 35 ปี …
พ่อแม่ช่วยอะไรผมไม่ได้อีกแล้ว ผมกับเพื่อนเข้าไป ป ล้ นร้านค้า แล้วผมไป
ทำ ร้ า ย เจ้าของร้านจากไปคาที่ ศาลได้ตัดสิน ป ร ะ ห า ร ชี วิ ต ผม
พ่อแม่ตะโกน ด่าว่าช่างไม่ยุติธรรมต่อครอบครัวเราเลย ท่านลำบากมาทั้งชีวิต
แต่ต้องได้รับผล ก ร ร ม ที่ไร้ซึ่งความปราณี
ในที่สุดผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า…
เพราะท่านใช้ ความรัก ฉกชิงโอกาสที่ผมจะเติบโตเป็นผู้เป็นคนครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉกชิงเอาความสามารถในการอยู่รอดด้วยตัวผมเองครั้งแล้วครั้งเล่า ฉกชิงเอา
ความรับผิดชอบในตัวของผมเองครั้งแล้วครั้งเล่า วิธีการรักลูกแบบผิด ๆ สุดท้าย
แลกมาซึ่งความเ จ็ บ ป ว ดของเราทั้งสอง ผมไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วจาก
การสอนสั่งที่ผิด ๆ มันเป็นมือของพ่อแม่ผมเองที่ส่งผมขึ้นไปยังแท่นป ร ะ ห า ร
อย่ างไม่ได้ตั้งใจ พ่อครับ แม่ครับ กรุณาดูแลตัวเองให้ดี ผมคงต้องขอลาจากท่านแล้ว
ในวันพรุ่งนี้ หวังว่าในภพหน้าของผม ผมจะได้เรียนรู้วิธีการรับผิดชอบในตัวผมเอง
สำหรับชาตินี้ ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะโ ก ร ธ ท่านหรือรักท่านกันแน่…
อย่ างไรก็ตาม ลูกต้องกราบขออ โ ห สิ ก ร ร ม ที่ได้ก่อ ก ร ร ม ทำเข็ญให้ท่านต้องเสียใจ
กับลูกคนนี้มาตลอดชีวิต จากลูกทรพีที่กำลังจะจากท่านไป
เรียบเรียง โดย ปริญญาชีวิต ที่มา ขจรศักดิ์
