คนเรานะ…บางทีขยันมากไป มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีอะไรเลย…
และเรื่องที่จะนำมาให้อ่านในวันนี้ก็คือ ” ค่าโ ง่ จากคนบ้ างาน ” ที่ทำแต่งานจนลืม
ดูแลหรือใส่ใจครอบครัว ที่อย ากจะนำมาไว้เตือนสติคนบ้ างานให้เข้าใจ เมื่อทุกอย่ าง
นั้นมีราคาที่ต้องจ่าย ไม่มีอะไรได้มาแบบฟ รีๆ แล้วบางครั้งความสำเร็จก็ต้องแลกด้วย
การสู ญเสี ยอะไรบางอย่ างไป
เมื่อ 39 ปีที่แล้ว…
ตัวผมเอง ได้เริ่มต้นทำงานกับบริษัทการเงิน
ที่มีขนาดใหญ่เป็น อันดับ 3 ของโลก
เมื่อ 35 ปีที่แล้ว…
ผมได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรัก เราสัญญากกันว่า
เราจะสร้างอนาคตร่วมกันเธอคนนั้น จะเป็นคนข้าง
หลังเพื่อให้ผมประสบความสำเร็จ ทางหน้าที่การงาน
และในขณะนั้นหน้าที่การงานของผมก้าวหน้าไปมาก
เมื่อ 29 ปีที่แล้ว…
ภรรย าของผม เธอได้คล อ ด ลูกชายคนแรกให้ผม
ในขณะที่ผมติดประชุมใหญ่ที่ญี่ปุ่น และผมก็ได้แต่
ขอโท ษเธอ ผมสัญญากับเธอว่าจะขอเวลาทำงาน
อีกสักระยะเพื่อครอบครัวให้ได้สบายกว่านี้ก่อน แล้ว
ผมกลับเมืองไท ย มารับขวัญลูกและขอโท ษภรรย า
ด้วยตำแหน่งงาน ที่ก้าวหน้า ฝันของเราใกล้เป็นจริงแล้ว
เมื่อ 24 ปีที่แล้ว…
ภรรย าผมเธอได้คล อ ดลูกสาวอีกคนที่เราต่างเฝ้า
รอคอย และผมเองได้เห็นหน้าลูกสาวเพียงวันเดียว
เพราะต้องเดินทางไปประชุมใหญ่ที่ออสเตรเลีย ผม
บอกกับเธอว่าจะทำงานอีกไม่นานแล้ว เวลาทั้งหมด
ที่มีจะเป็นของครอบครัวตลอดไป เพื่อทดแทนเวลาที่ผ่านมา
เมื่อ 13 ปีที่แล้ว…
งานของผมได้ก้าวหน้าไปอย่ างมาก จนก้าวขึ้นเป็น
เบอร์ 2 ในภาคพื้นเอเชียแปซิคฟิค ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดี
มาก แต่ภรรย าผมเธอขอหย่ า เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่
ที่เธอบอกว่าผมไม่เคยให้เธอได้เลย แล้วสุดท้ายเธอ
ก็ได้บอกผมว่าชีวิตคู่ไม่ได้ต้องการแค่ทรัพย์สิ น เงิน
ทอ ง มากจนเกินไป เธอแค่ต้องการความอบอุ่น มั่นใจ
จากอ้อมกอดคนเป็นสามี เพื่อมาเติมเต็มในคืนอ้างว้าง
มากกว่า แล้วเธอก็แยกจากไป ส่วนลูกของเราก็มีปู่และ
ย่า ท่านจะดูแลเองเป็นอย่ างดี
เมื่อ 10 ปีที่แล้ว…
ลูกชายคนโตผม เขาซ้ อนท้ายมอเตอร์ไซด์เพื่อน
แล้วประส บอุ บั ติเห ตุ และเขาก็ได้จากไป ผมบิน
กลับจากญี่ปุ่ นทั้งๆ ที่มีงานสัมนาสำคัญ และแม่ผม
ได้บอกว่า ลูกชายเ กเ ร เลี้ยงย ากมาก ผมกอดลูก
สาว แล้วบอกกับเธอว่าพ่อไม่ดีเอง ต่อไปพ่อจะให้
ทุกอย่ าง ขอเวลาอีกนิดนะ
เมื่อ 7 ปีที่แล้ว…
ก่อนแม่สิ้นใจ แม่บอกกับผมว่า อย่ าเอาแต่ทำงาน
จนลืมว่าลูกต้องการอ้อมกอดจากพ่อ อย่ าปล่อยให้
เธอรอคอยอย่ างตั้งตารอ
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว…
พ่อผมจากไป ตามแม่ ญาติๆ ก็พากันพูดคุยกันโดยที่
ผมแอบได้ยินว่า พ่อตรอมใจที่แม่จากไป กับเรื่องหลาน
สาว ที่หนีตามผู้ชายข้างบ้านไปอยู่ทางภาคใต้ แกเอาแต่
โท ษตัวเองว่าเลี้ยงหลานได้ไม่ดี…
ขณะที่ผมก้าวสู่ จุดสูงสุดทางการงานแล้ว…
ผมมีทุกอย่ างที่ต้องการ และสิ่งที่ผมได้มาไม่มีอะไรได้มาฟ รี ๆ
เพราะการสู ญเสียบางอย่าง แลกกับความสำเร็จมันคุ้มค่าจริงหรอ?
ต่อไปผมจะกลับไปชดเชยเวลาที่ผมโก งไปจากครอบครัว และล่าสุด
3 ปีที่แล้ว…
หมอบอกผมว่า ผมเป็นโร คซึ มเศร้า ต้องกินย ารักษาไปตลอด
มันก็น่าแปลกอยู่นะ ที่ผมมีครบทุกอย่ างแต่กลับอ้างว้าง คนที่รัก
จริงๆก็ไม่มี มีแต่คนจ้องจะกอบโกย ไม่มีใครเหมือนพ่อแม่ภรรย า
และลูกๆ ของผมเลย ตอนนี้ผมเข้าใจสิ่งที่ภรรย าผมบอกแล้ว ถึง
ตอนนี้แล้วมันสายไป ไม่มีใครทนรอคอยย าวนาน ผมยอมแลกทุก
อย่ างกับการเป็นคนหาเช้ากินค่ำ พออยู่พอกิน แค่ให้ได้ อยู่ร่วมกับ
ทุกคนสักช่วงชีวิตหนึ่งก็ยังดี ใครที่เป็นแบบผม คิดให้ดีนะ ว่ามันคุ้มหรือเปล่า
