เรื่องมันมีอยู่ว่า….
ซื่อสัตย์ เธอถูกชายนามว่าฉลาด ปล่อยไว้ที่เกาะร้างกลางทะเล….
ซื่อสัตย์ พ ย า ย า ม คิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่งให้ได้ และสิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือ
หวังว่าจะมีเรือซักลำแล่นผ่านมาทางนี้บ้าง เขาได้แต่เฝ้ารอ แล้วจู่ๆ ซื่อสัตย์ก็
ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล เธอรีบมองไปยังต้นเสียงนั้น ๆ แล้วก็พบว่า…
มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้น
เขียนคำว่า ” ความสุขที่แท้ ” ซึ่งลำนั้นเป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสัตย์จึงรีบ
ตะโกนเรียกเรือของ ความสุข
” ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์เองนะ !! คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม ?? ”
เมื่อความสุขได้ยินดังนั้น ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า…
ไม่ได้หรอก หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดสุขนะสิ
แล้วคุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้วกลับไม่มีความสุข
ขอโทษนะซื่อสัตย์ ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้ด้วยจริงๆ ” พูดเสร็จความสุขก็จากไป
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง….
ตำแหน่ง ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก
” ตำแหน่ง ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์นะ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม ??
พอตำแหน่งได้ยินก็รีบบึ่งหัวเรือให้ห่างออกไปในทันที จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า
ไม่ได้ ไม่ได้หรอก ซื่อสัตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้น
มันย ากเย็นสักเพียงใด หากผมพาซื่อสัตย์อย่ างคุณมาอยู่ด้วย ผมก็จะสูญเสียตำแหน่งไปแน่ๆ
เพราะตำแหน่งนี่ผมได้มาด้วยความไม่ซื่อสัตย์ ยังไงผมก็ไม่ขออยู่ร่วมกับคุณโดยเด็ ดข าด !!
ซื่อสัตย์ได้ฟังดังนั้น ก็น้ำตาคลอ เ บ้ า ได้แต่มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่างสิ้นหวัง
เขารู้สึกสั บสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง เขาก็ได้แต่คิดว่า หรือในปัจจุบันนี้ไม่มีใครต้องการซื่อสัตย์แล้ว
อยู่ๆ ในขณะที่เขากำลังคิด ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมาจากเรือลำหนึ่ง
เรือลำนั้นบรรทุก แข่งขัน เป็นจำนวนมาก และกำลังจะแล่นผ่านมาทางนี้
ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก
” แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณด้วยได้ไหม ??
แข่งขันถามกลับมา..
คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์กับพวกเรามากแค่ไหน ??
ซื่อสัตย์ได้ยิน แต่ก็ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสอีก
แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ ยังไงก็พูดความจริงเสมอ ” ผมคือซื่อสัตย์ห๊าาา ”
คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้
พูดเสร็จ แข่งขันก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวังอยู่
ทันใดนั้น…ก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า… ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด
เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ
ฉันคือกาลเวลา กาลเวลาแนะนำตัว
” ทำไมต้องมาช่วยผมครับ ”
ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด กาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม
กาลเวลาได้เล่าให้ซื่อสัตย์ฟังว่า เขาก็ได้พบ.. ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ทั้งหมดต่างก็
เรือล่มอยู่กลางทะเล ตัวข้ากาลเวลาในอดีต เคยเป็นทั้งความสุข ตำแหน่ง และ แข่งขัน มาหมดแล้ว
และสิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ก่อนจะมาเป็นกาลเวลานั้น ก็คือทุกสิ่งที่ข้าเคยเป็น ความสุขจะหายไปถ้าไม่มีความซื่อสัตย์
ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็จะได้ชัยชนะอยู่ได้ไม่นานก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า
จงเป็นคนซื่อสัตย์ เพราะเวลาเท่านั้นที่จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ…
ขอขอบคุณ ที่มา khaonaroo
