น้ำนิ่งย่อมไหลลึก น้ำลึกย่อมไร้เสียง เพราะคนจริงจะไม่โอ้อวด

เรื่องก็คือ…

กาลครั้งหนึ่ง มีพ่อลูกคู่หนึ่ง และพ่อก้ได้ชวนลูกออกไปเดินเล่นในป่าใหญ่

แต่ระหว่างทางนั้น พ่อได้หยุดเดินแล้วถามลูกว่าชายว่า

นอกจากเสียงนกร้องแล้ว ลูกได้ยินเสียงอะไรอีกมั้ย…?

ลูกชายจึงหยุดเดินสักพัก แล้วลองฟังเสียงนั้น ก่อนจะตอบว่า

นอกจากเสียงนกร้องแล้ว ก็ยังมีเสียงรถม้าวิ่งอยู่ด้วยครับ

พ่อบอกว่า.. ถูกต้องแล้ว และนั่นเป็นรถม้าที่ไม่ได้บรรทุกอะไรมาเลย

ลูกแปลกใจจึงถามพ่อต่อว่า

รู้ได้ไงครับพ่อ ว่านั่นมันเป็นรถม้าเปล่า

พ่อตอบกลับไปว่า…

ก็พ่อฟังจากเสียง เพราว่ารถม้านั้นยิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง

หลายปีผ่านไป…

เมื่อลุกชายเขาโตขึ้น ทุกครั้งที่เขาเจอคนที่ชอบคุยโ ม้ โ อ้อวด พูดจาโ อหัง

ชอบพูดข่ มคนอื่น ถือตนเป็นใหญ่ เขามักจะมีความรู้สึกเหมือนว่ามีพ่อมายืน

กระซิบอยู่ข้างหูตลอดว่า… รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง

คนที่มีความเชี่ยวชาญในการเดินข้ามห้วย ข้ามน้ำลำธาร ก่อนที่จะลุยลงน้ำนั้น

เขามักหยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วปาลงไปในน้ำก่อน เพื่อเป็นการคาดคะเน

ความลึกของน้ำ ยิ่งละอองน้ำกระจายสูงขึ้นเท่าไหร่ น้ำในลำธารก็จะยิ่งตื้นเท่านั้น

และในทางตรงกันข้าม ถ้าละอองน้ำกระเซ็นขึ้นมายิ่งน้อยฉันใด แล้วยังบวกกับ

กระแสน้ำที่ไหลเงียบสนิท พึงสังวรได้เลยว่า … น้ำจะยิ่งลึกมากขึ้นฉันนั้น

จงจำไว้ว่า น้ำนิ่งไหลลึก น้ำลึกไร้เสียง..

รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง

คนเราก็เช่นกัน คนมี ดีแต่ไม่ทำตัวให้โด่ดเด่น ไม่โอ้อวดบารมี นั่นเป็นวิถีคนจริง

หากนำเอาหลักการเหล่านี้มาเปรียบเปรยกับบุคคลที่เราพบเจอ ก็จะสังเกตุได้ว่า

คนใจเย็น เวลาสนทนากับคนอื่นมักจะสามารถหลีกเลี่ ยงการขั ดแย้ งกับคู่สนทนาได้

แถมยังสามารถซึมซับรับรู้ถึงความคิดเห็นของคนอื่นได้ดีด้วย แทนที่จะดั นทุ รั งเอา

แต่ความคิดเห็นตนเป็นใหญ่อยู่ฝ่ายเดียว

คนที่ก้าวเดินด้วยความใจร้อน มักจะมองไม่เห็นต ะปูบนพื้นฉันใด

คนที่เต็มไปด้วยความวิต กกังวล ก็ไม่รู้จักรสชาติของวันชื่นคืนสุขฉันนั้น

ปฐพีนี้ไม่มีอะไรใหญ่ไปกว่ามหาสมุทรหรอกนะ แต่เหนือสุดกว้างใหญ่กว่าคือเวหา

แม้นเวหาจะยิ่งใหญ่ครอบจักรวาล แต่ยังกว้างสู้จิตมนุษย์มิได้เอย…

ขอบคุณ ขจรศักดิ์