มีเรื่องเล่าต่อๆกันมาว่า…
มีชายหนุ่มอยู่คนนึง.. เขาเป็นเศรษฐีได้ด้วยลำแข้งของตัวเขาเอง
และเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม่ของเขาได้เสี ยชีวิ ตลงที่บ้านนอกของตน
เขาจึงได้ไปร่วมงานนั้น ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ชอบแม่ของตัวเองเลย
เพราะแม่ของเขานั้น เอ าแต่ขอเงินเขาอย่ างเดียว ถ้าเดือนไหนที่เขา
ไม่ได้ส่งเงินมาให้แม่ที่บ้าน แม่เขาก็จะโทรตาม แล้วก็ชอบพูดเสียงดังใส่
ชายหนุ่มเขาชอบพูดว่าเป็นแม่ตัวเองเป็นคนที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ
ยิ่งเขารวยมากขึ้นเท่าไหร่ แม่เขาก็ยิ่งขอเงินมากขึ้นเท่านั้น แต่พอชายหนุ่ม
ผู้นี้ได้กลับถึงบ้านแล้ว เขาก็อดที่จะร้องไห้โฮออกมาไว้ไม่ได้ เพราะว่า
ตัวเขาเองก็ยังตะหงิดใจที่ต้องไปทำงานในไกลๆ บ้าน และไม่ได้อยู่
ดูแลแม่ แม้จะดูเป็นแม่ที่ “ ขอแต่เงิน ” แต่ตัวเขาเองก็ยังคงรู้สึกติดค้าง
อะไรสักอย่ างกับแม่ตัวเอง หลัง จากจัดง า นให้แม่เสร็จแล้ว
ก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานที่เมืองกรุง พี่ใหญ่ของเขาก็ได้ยื่นซองเล็กๆ
ซองหนึ่งให้เขา พร้อมกับบอกเขาว่าคุณแม่สั่งนักสั่งหนาว่าต้องมอบให้เขา
และจากนั้น เขาก็ได้เปิ ดซองออกอย่ างระมัดระวั ง ในจดหมายซองนั้นมีสมุดเงินฝาก
ธนาคารอยู่เล่มหนึ่ง และจดหมายอีกหนึ่งฉบับ สมุดเงินฝากนั้นก็เป็นชื่อ
ของเขาเอง และในนั้นมีเงินฝากจำนวนเป็นหลายสิบล้านเยนเลยทีเดียว
และข้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า… “ ถึง ลูกชายในบรรดาลูกๆของแม่
คนที่ทำให้แม่กังวลมากที่สุดก็คือลูก ตั้งแต่ยังเล็ก ลูกไม่ขยันเรียนหนังสือเลย
เอาแต่สุรุ่ยสุร่าย แถมยังใจกว้างกับเพื่อนฝูงอีก พอลูกจะขอแม่ออกมา
เพื่อสู้ชีวิตในเมืองหลวง แม่ก็รู้สึกเป็นกั งว ลใจเพียงเพราะว่า กลั วลูกจะ
ต้องต กร ะกำลำบากต้องกลายเป็น ไ อ้ จ ร จั ด ดังนั้น แม่จึงต้องบังคับ
ให้ลูกส่งเงินกลับมาให้แม่ทุกๆเดือน เพื่อที่จะได้ ก ร ะ ตุ้ น ให้ลูกไปหาเงิน
มาให้มากขึ้น ในขณะเดียวกันก็เป็นการช่วยลูกเก็บเงินในอีกช่องทางหนึ่งด้วย
เงินที่ลูกส่งให้แม่นั้น แม่ไม่ได้เอาไปใช้แม้แต่แดงเดียว พี่ชายของลูก
เขาดูแลแม่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ลูกเอาไปใช้ให้คุ้มค่าเถิด ”….
พอ เขาได้อ่ า นจดหมาย ฉบับนั้นจบแล้ว ชายหนุ่มเข่ าท รุ ดลงบนพื้นในทันที
และทรุ ดอยู่เช่นนั้นนานพอสมควร เขาเสี ยใจมากๆที่วันนี้มันสายเกินแก้ไข
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้ายังมีพ่อแม่อยู่ ก็แค่ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด
อย่ าทำอะไรที่จะรู้สึกเสียใจภายหลังก็พอ?
ขอบคุณ ธร ร มนูญ สุขสำราญ
