ในรุ่งเช้าวันหนึ่ง ภรรย าได้บอกกับสามีของเธอว่า…
“ วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่นะ ฝนตกหนักแบบนี้
คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ไปรถโดยสารฉันไม่สะดวกเลย ”
สามี ผู้ซึ่งหน้าตาบู ด บึ้งมาตั้งแต่เช้า เขาไม่ได้ตอบภรรย าของเขา
แต่กลับกระช ากเสียง แล้วถามกลับเธอไปว่า…
“ เมื่อวานนี้ เธอซื้ อเสื้อใหม่มาใช่มั้ย เธอรับปากกับฉันแล้วนะ
ว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือยอีก อย่ าลืมว่าเรายังต้องผ่ อนบ้าน ผ่ อนรถ
แล้วยังต้องส่งลูกเรียนอีก ค่าใช้จ่ายมันเยอะแยะ ทำไมถึงไม่ช่วยกันประหยัด ”
ภรรย านิ่งฟังสามี แล้วพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆอย่ างคนรู้สึกผิดว่า
“ ที่แท้ คุณก็โกรธฉันเรื่องนี้นี่เอง ” ภรรย าก้มหน้าก้มตาแล้วจัดเสื้อผ้าเงียบๆ ต่อ
แล้วบอกสามีไปว่า “ วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว
ฉันคงต้องรีบไปแล้วแหละ คุณไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ ไม่เป็นไร ”
แล้วเธอก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่สามีไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย
เพราะยังคงรู้สึกโกรธเธออยู่มาก ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป…
สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงได้เดินออกไปดู แล้วได้ยินเสียงผู้คนตะโกนกันว่า
ฝนที่ตกหนัก ทำให้น้ำเซาะตลิ่ง จนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง
แล้วมีรถเมล์คันหนึ่งได้ตกลงไปในน้ำด้วย สามีได้ยินดังนั้น เขารู้สึกต กใจมาก
รีบกระโดดออกจากบ้านไปในทันที เมื่อเขาไปถึงแม่น้ำ ได้เห็นแต่ซ ากรถเมล์
ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ มีเพียงซากเหล็กประปราย กับสัมภาระกระเป๋าต่างๆของผู้โดยสาร
กระจัดกระจายไปทั่วถนน มีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่าขึ้นมาจากแม่น้ำ
ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย าของตน แต่ก็ไม่พบ เธอเสียใจแทบข าดใจ
เฝ้าเอาแต่คอยถามกับหน่ วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ในนั้นว่า
“ เห็นภรรย าผมบ้างไหม เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ ”
ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า บอกว่าไม่เห็น พอเวลาผ่านไปจนเกือบถึงเย็น
หน่วยกู้ภัยได้หยุดการทำงานลง เพราะไม่มีผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่ต้องค้นหาต่อแล้ว
เขาจึงได้บอกับชายหนุ่มว่า “ ทำใจเถอะนะ ภรรย าของคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว ”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้านอย่างคอตก เหมือนคนไร้วิ ญญ าณ เดินไป ร้องไห้ไป
เอาแต่คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขาเอาแต่โทษตัวเองว่า
“ ทำไม ทำไม ทำไม ๆ เราถึงไม่ขับรถไปส่งเธอนะ
เราไปด่ าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย กะอีเสื้อแค่ตัวเดียว มันจะแพงสักเท่าไหร่กัน ”
แต่เมื่อเขากลับถึงบ้าน กลับเห็นภรรย าตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะ โดยที่เขาคาดไม่ถึงเลย
บนโต๊ะอาห ารมีอาห ารวางอยู่มากมาย และในมือของเธอถือเสื้อกันหนาวเก่าๆตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลังเย็ บและซ่ อมชายเสื้อที่มันรุ่ยอยู่
“ คุณไปไหนมาคะ ” ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น
“ คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัวแต่เอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ก็ไม่ทัน
อากาศมันเริ่มหนาวแล้ว ฉันเลยลองรื้อเสื้อผ้าเก่าๆ มาซ่ อมใส่ดู
มันก็พอใส่ได้อีกนานหลายปีเลยนะคะ ฉันนี่มันแ ย่ จริงๆ
ของเก่าก็ยังมี ยังใช้ได้ แล้วจะไปซื้ อของใหม่มาอีกทำไม ”
เรื่องบางเรื่อง เราโกรธจนลืมไปว่ามันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ
“ ความสุข” ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข”
ของคนที่เรารัก เราจะมีเวลาอยู่ในโลกนี้อย่ างจำกั ด
เวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกั ด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ
ก็อย่ าได้นำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
