หม าที่ว่าดุๆ ก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับใจของคน (เตือนสติได้ดี)

ในซอยบ้านฉัน จะมีหม าอยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งดูท่าทางแล้ว…

มันคงไม่ค่อยชอบขิ้หน้าฉันสักเท่าไหร่ และในทุกครั้ง

เวลาที่ฉันออกไป ซื้อของหน้าปากซอย และเดินผ่าน

หน้าบ้านมัน หม ามันจะเห่ า และกระโจนใส่ประตูเหล็ก

อย่ างบ้ าค ลั่ ง ปานกับว่าฉันเคยไปฆ่ าแม่ของมัน ต า ย

อย่ างงั้นแหละ ฉันเคยเล่าให้พ่อฟังว่า ไม่กล้าไปซื้อของ

เพราะ กลั วหม า พ่อบอกกับฉันว่า ไม่ต้องไปกลั วมันหรอก

ถ้าหม าตัวไหนที่ดุที่สุด เราโยนลูกชิ้นให้มันทุกวันๆ ซักวัน

มันก็จะเชื่ อ งเอง นับตั้งแต่วันนั้นไป ฉันจึงเริ่มเจียดเงินตัวเอง

วันละ 5 บาท เพื่อเอาไปซื้อลูกชิ้นวันละไม้ ฉันกินเองสองลูก

แบ่งให้เจ้าหม า 2 ลูก แบบนี้ทุกๆวัน วันแรก มันแทบจะ

กระโ ด ด กั ด มือฉันให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก คงมือขๅดไปแล้ว

วันเวลาผ่านไปได้ไม่นาน… มันไม่เห่าใส่ฉันอีกเลย และยัง

กระดิกหางรอ ในทุกๆเย็นอีกด้วย

วันหนึ่ง เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันรีบวิ่งกระดิกหาง

มาหาฉัน มาหยอกมาเล่นกับฉัน อย่ างสนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นด้วยกันมาโดยตลอด

พอโตมา ฉันจึงได้นึกถึงคำที่พ่อสอนไว้ว่า…

หม าที่ว่าดุ ๆ เวลาเราหยิบยื่นไมตรีให้ หรือมอบความเป็นมิตรให้

ถึงมันจะดุแค่ไหน ก็กลายเป็นเชื่ อ งอยู่ดี แต่ถ้ากับคน

ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน

ก็ยังหั กหลังเราได้ ลูกชิ้นแค่ไม่กี่ไม้ สามารถซื้อใจหม าได้

ตลอดชีวิต แต่กับคน ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ

หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั ว เท่ากับใจของคน

อย่ าดูถูกหม า.. เพราะมันซื่อสั ตย์ กว่าใครบางคน

บางคน.. ก็ดีด้วยจริงๆ บางคน.. ก็ดีแค่ต่อหน้า

บางคน.. ก็เอาเราไปนิ น ท า บางคน.. ก็คอยอิ จ ฉ าเรา

หน้าที่ของเราก็แค่รักษาคนดีๆ ไว้ ส่วนคนอื่น ..ก็แค่

ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เราอย่ าสูญ เสี ย ความเป็นตัวเราก็พอ

ไม่จำเป็นต้องฉลาดกับเรื่องที่ควรแ ก ล้ งโ ง่ อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

ถ้าเราดีกับใครเค้าจะดีตอบกลับมา แต่โลกแห่งความเป็นจริง

สอนเราว่า มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป..