(เตือนสติคนยุคนี้) แม้เขาจะดีแค่ไหน แต่ใจคนมันก็ยากจะหยั่งถึง

วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังว่า…

ณ ซอยหนึ่งในหมู่บ้าน จะมีหม าตัวนึงอยู่ตรงนั้น และผมก็คิดว่า…

มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมสักเท่าไหร่! ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน

มันจะเห่ า และกระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ งราวกับว่าผมเคยไปทำ

อะไรให้มันอย่ างงั้นแหละ เวลาผมออกไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่า

ให้พ่อฟังว่า…ผมไ ม่กล้าไปหรอก เพราะกลั วหม ามันจะกั ด พ่อบอกผมว่า…

ไม่ต้องกลั วหรอก หม าที่ดุที่สุด เราให้ลูกชิ้นมันทุกวัน ๆ แล้วซักวันมันก็จะเชื่ องเอง

นับตั้งแต่วันนั้นมา…

ผมเจียดเงิน 5 บาท เพื่อนำไปซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ให้มันทุกวัน

ผมกินเองสองลูก แบ่งให้หม า 2 ลูก ผมทำแบบนี้ในทุกวัน

แรกๆ มันแทบจะกระโ ด ด กั ด มือผมให้ได้ ผมคิดนะว่าถ้า

ไม่มีประตูเหล็ก มือผมคงจะข า ดไปแล้ว !!

พอผมทำแบบนั้นเข้าทุกวัน ทุกวัน พอวันเวลาผ่านไปไม่นาน..

มันไม่เ ห่ าผมอีกเลย แถมยังกระดิกหางรอผมทุกเย็นอีกด้วย

มีวันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม

มาหยอกเล่นกับผมสนุกสนาน และตั้งแต่วันนั้นมาเราก็เป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

พอโตมาผมจึงนึกถึงคำสอนของพ่อที่ว่า..

หม าที่ว่าดุ ๆ ถ้าเราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ แม้จะดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ งได้

แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน มันก็ยังหั กหลังเราได้เลย

คิดดูเถิด แค่ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ก็ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิตแล้ว

เทียบกับคน ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน