(ให้พ่อแม่ได้อ่ า น) แม้จะรวยมากแค่ไหน ก็ต้องเลี้ยงลูกเหมือนคนจน

เรื่องมันมีอยู่ว่า… มีวันหนึ่งผมได้พาลูกผมไปร้านเครื่องเขียนแห่งหนึ่ง ลูกของผมเธออย ากได้กล่องดินสอ

เขามองหน้าผมแล้วบอกกับผมว่าเขาอย ากได้แบบนั้นแบบนี้ เขาเลือกอันหรูหรา แต่ผมให้เขาเอาแค่แบบ

ธรรมดาๆ เพราะคิดว่ามันก็ใช้งานได้เหมือนๆกัน ลูกผมทำหน้างอใส่ผมทันที เขาร้องไห้อย ากได้ไม้บรรทัด

ก็อย ากได้แบบสวยๆ แต่ผมให้เขาเลือกเอาแค่แบบที่มันใช้งานได้เท่านั้น ลูกก็ทำหน้าห งิ กหน้างอเข้าไปอีก

แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร และตั้งใจว่าคืนนี้ก่อนนอน ผมจะสอนและชี้แนะให้เขาด้วยการเล่านิทานเปรียบเปรย

เพื่อให้เขาได้เข้าใจถึงเหตุผลที่ผมทำลงไปต่างๆ หลังจากผมได้กลายเป็นพ่อคนแล้ว ผมตั้งใจจะเลี้ยงลูก

ไม่ให้เหมือนที่คนเอเชียเขานิยมกัน ที่ไม่ยอมให้ลูกต้องลำบาก ดูแลปกป้องแบบไ ข่ในหิน ประค บประห ง ม

จนเกินไป พอนานหลายปีผ่านไป… ผมรู้สึกว่าวิธีการเลี้ยงลูกของผมเริ่มจะลำบากมากขึ้นในทุกๆวัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง…ผมได้อ่ านจดหมายเปิดผนึกฉบับหนึ่ง ที่โพสต์ลงในบอร์ดของมหาวิทย าลัยนานกิง

จดหมายจากผู้ใช้นามว่า “ พ่อผู้ข มขื่ น ” เขียนถึงลูกเขาที่เป็นนักศึกษาในมหาวิทย าลัยนั้น แต่เขาไม่ได้

เปิดเผยชื่อลูกเขา จดหมายฉบับนี้มีคุณค่าในสายตาของผมมาก ในจดหมายได้เขียนเอาไว้ว่า…

ถึงลูกรักของพ่อ…แม้ลูกจะทำให้พ่อทุ กข์ใจเกินคำบรรย าย แต่ลูกก็ยังเป็นลูกของพ่ออยู่วันยังค่ำ

หลังจากที่ลูกสอบเข้ามหาวิทย าลัยได้แล้ว และอาจเป็นเพียงคนเดียวของตระกูลเราในรอบหลายชั่ วอายุคน

ที่ทำมันได้สำเร็จ หลังจากนั้นพ่อก็ชั กเริ่มไม่แน่ใจว่า ตกลงแล้วใครเป็นพ่อและใครเป็นลูกกันแน่

เหมือนต่ อมลูกหม ากของพ่อ มันลดลงไป 3 เท่าพ่อเมื่อลองทำวิธีนี้ พ่อช่วยแ บ กสัมภาระไปส่งลูกถึงหอพัก

ช่วยกางมุ้ง ปูเสื่อ ปูที่นอน ซื้ อข้าวปลาอาหารให้ ต้องสอนแม้กระทั่งวิธีบีบย าสี ฟั น ออกจากหลอด

ดูเหมือนว่ามันเป็นหน้าที่ที่พ่อสมควรต้องทำให้ แม้จะไม่ได้ยินคำว่าขอบคุณจากจากลูกสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ

เลยก็ตาม พ่อรู้สึกว่าเป็นเกียรติอันยิ่งใหญ่เลยด้วยซ้ำ ที่พ่อผู้ด้อยความสามารถคนนี้มีโอกาสได้รับใช้ลูกทู นหัว

ที่บัดนี้ได้กลายเป็นนักศึกษาผู้ทรงเกียรติไปแล้ว ในปีแรกตลอดทั้งปี ที่บ้านได้รับจดหมายจากลูกสามฉบับ

ข้อความรวมกันแล้วอาจย าวกว่าข้อความในโทรเลขหนึ่งฉบับหน่อย ข้อความดูย่ นย่ อ ลายมือตะหวัดอ่ านย าก

มีแต่คำว่า “ เงิน ” ที่ดูเหมือนตั้งใจเขียนได้ชัดเจนที่สุด พอลูกขึ้นปีที่สอง จดหมายก็เริ่มส่งมาแบบถี่ๆ ข้อความในนั้น

ล้วนแล้วเป็นการขอเงินเพิ่ม ลีล าการเร่ งเร้ าให้รีบส่งเงินให้ ข้อความที่เรียกร้องความเห็นอกเห็นใจ รับรู้ได้ถึงว่า

หากลูกเรียนจบแล้ว ลูกสามารถไปยึ ดอาชีพเป็นพวกเจ้าหน้าที่เ ร่ งรั ดห นี้สิ นได้อย่ างยอดเยี่ยมแน่นอน

แต่สิ่งที่ทำให้พ่อเ จ็ บ ป วดที่สุดนั้น มาจากการที่ลูกเขากล้าหาญถึงขั้น ต้องปลอมแปลงตัวเลขจำนวนเงิน

ที่ต้องจ่ายค่าหน่วยกิตของมหาวิทย าลัย ไม่คิดว่าลูกจะใช้วิธีนี้มาห ล อกล วงเงินทองจากผู้เป็นพ่อแม่ที่ให้กำเนิด

ที่เลี้ยงดู รักใคร่ลูกมาตลอด เพียงเพื่ออย ากได้เงินเพิ่มไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์และร้องคาราโอเกะเพียงเท่านั้น

เมื่อได้คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็เ จ็ บเมื่อนั้น นอนไม่ค่อยหลับ จนกลายมาเป็นโ ร คซึมเศร้าไปซะแล้ว สาเหตุก็มาจากลูก

คนที่พ่อเลี้ยงดูด้วยมือจนเติ บใหญ่ แต่กลับกลายเป็นคนแป ลกหน้ าในร่ างของนักศึกษาคนนี้นี่เอง ขอภาวนาในใจว่า

นอกจากวิชาความรู้ต่างๆที่ลูกจะเรียนรู้จากสถาบันการศึกษาแล้ว ลูกควรจะกรุณาพัฒนาจิตใจให้เป็นคนซื่อสั ตย์

และกตัญญูรู้คุณด้วยก็จะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด หลังจากได้อ่ านจดหมายฉบับนี้แล้ว ผมรู้สึกว่าผมยังต้องเดินหน้าเพื่อ

ทำตามนโยบาย ในการดูแลลูกตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก แม้จะรู้ว่ามันค่อนข้างลำบ ากในสังคมของเราในตอนนี้ก็ตาม

มีอยู่วันหนึ่ง…มีเพื่อนสมัยเรียน ที่ย้ ายไปออสเตรเลียกลับมาเยี่ยมบ้าน ผมมีโอกาสได้นั่งคุยกันกับเขา เขาเล่าว่า…

คนออสเตรเลียนอกจากเชื่อถือในพระเจ้าแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเชื่อมั่นก็คือ วิธีการเลี้ยงลูกแบบ “ แม้จะรวยแค่ไหน

ก็ต้องเลี้ยงลูกแบบจน ” พวกเขาเชื่อว่าเ ด็ กที่เติบโตขึ้นมาภายใต้การถูกปกป้องดูแลมากไปของพ่อแม่ เมื่อโตขึ้นแล้ว

จะไม่สามารถยืนอยู่บนลำแข้งของตัวเองได้ และก็จะไม่มีวันสำนึกบุญคุณคนอื่น แม้กระทั่งจะเป็นพ่อแม่ตัวเองก็ตาม

วันถัดมา…เราได้มีโอกาสออกไปทำธุระข้างนอกด้วยกัน เจอฝนต กระหว่างทาง เขาเห็นเด็ กน้อยคนหนึ่งถูกห่อหุ้ม

ด้วยผ้านวมอย่ างหนา ดูกลมไปหมดทั้งตัว จนดูคล้ายๆ “ ลูกบอลยั ดนุ่น ” เขาบอกว่าเด็ กควรจะใส่เสื้อผ้าน้อยกว่า

ผู้ใหญ่หน่อย เขาเล่าว่าในออสเตรเลียแม้หน้าหนาว ก็จะไม่เห็นเด็ กที่ถูกห่อแบบลูกบอลยั ดนุ่นเหมือนที่เห็นตอนนั้

หรือในวันที่แดดจ้า แม้เด็ กจะนั่งอยู่ในรถเข็นเด็ ก แต่คนเป็นแม่ก็จะทำใจแ ข็งไม่ยอมดึงที่บังแดดออกมากันแดดให้ลูก

เด็ กที่วิ่งเล่นแล้วห กล้ มเอง พ่อแม่ก็จะยืนดูเฉยๆ ให้ลูกลุกขึ้นมาด้วยตัวของเขาเอง วิธีต่างๆนาๆ ล้วนพย าย ามให้ลูก

ได้ฝึกช่วยตัวเองให้เป็นและอดทนให้ได้มากที่สุด ธ ร ร มเ นี ยมของครอบครัวชาวเอเชียอย่ างพวกเรา ๆ หลักการที่

ยึดติดมานานกับแบบที่ว่า “ จะย ากจนแค่ไหน ก็ไม่ยอมให้ลูกต้องมาลำบาก ” คงถึงเวลาที่ต้องทบทวนกันใหม่ได้แล้ว

การเลี้ยงลูกของสั ตว์ทั้งหลายในโลกใบนี้ ตอนลูกยังเล็กและอ่ อนแ อ สั ต ว์บางชนิด อ มลูกไว้ในปาก บางชนิดซุ กลูก

ไว้ใต้ปีก กลัวลูกๆจะไม่ป ลอดภั ย แต่พอลูกเริ่มโตได้ที่แล้ว พวกเขาจะไล่ลูกออกไปอย่ างไร้เยื่อใย เพื่อให้ลูกออกไป

เผชิญกับโลกภายนอกเอง ไปฝึกวิทย ายุ ทธเอง ไปเผชิญปั ญ ห าและม ร สุ มในทุกรูปแบบ แล้วชีวิตจะไม่เจอทางตัน

เห็นหรือยังว่า แม้แต่สั ต ว์ทั้งหลายก็ยังรู้ถึงหลักการที่ว่า “ โอ๋ลูกจนไม่ลืมหูลืมตา ก็คือการฆ่ าลูกแบบเลื อ ดเย็น ”

“ แม้คุณจะรวยแค่ไหน ก็ต้องเลี้ยงลูกแบบคนจน ” วิธีนี้จะเป็นเหมือนการบังคับให้ลูกๆ ทั้งหลายรู้จักการยืนอยู่บนลำแข้งตัวเอง

และรู้จักสำนึกและตอบแทนบุญคุณ คนเป็นพ่อเป็นแม่สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรลืม ถึงแม้คุณจะห่วงด้วยวิธีปกป้องหรือโอ๋ลูก

ขนาดไหนก็ตาม คุณคงไม่มีปั ญ ญ าตามไปวุ่ นว ายหรือตามไปดูแลพวกเขาในช่วงครึ่งหลังของชีวิตเขา เพราะตอนนั้น

คุณคงได้เวลาที่คุณจะได้หลับย าวไปแล้ว

ขอขอบคุณ : ขจรศักดิ์